projekt dotyczy ułatwienia dla gmin, aby mogły zachować ciągłość swoich inwestycji, które realizują na podstawie decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego. Nowe przepisy zakładają, że wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego będzie możliwe również po utracie mocy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a jeszcze przed wejściem w życie planu ogólnego gminy. Nowe przepisy realizują działania deregulacyjne rządu.
Projekt ustawy ma na celu zapewnienie ciągłości realizacji niezbędnych inwestycji celu publicznego w gminach. Proponowane zmiany dotyczą ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wprowadzając mechanizmy umożliwiające wydawanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w okresie przejściowym. Okres ten następuje po utracie mocy dotychczasowych studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a jeszcze przed wejściem w życie nowych planów ogólnych gmin. Dzięki temu gminy będą mogły kontynuować ważne inwestycje, nawet jeśli nie zdążyły uchwalić planów ogólnych do 1 lipca 2026 r. Rozwiązanie to ma również i obywateli, eliminując ryzyko zawieszenia procesów inwestycyjnych.
Sąd Najwyższy stwierdza, że poselski projekt ustawy zmieniającej ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektóre inne ustawy nie podlega jego opiniowaniu. Uzasadnia to tym, że w świetle art. 1 pkt 4 ustawy o Sądzie Najwyższym, kompetencje Sądu do opiniowania projektów ustaw są ograniczone wyłącznie do tych, które wpływają na funkcjonowanie sądów lub należą do jego właściwości.