projekt dotyczy zobowiązania państwa strony do uznania określonych zachowań osób fizycznych za przestępstwa i sankcjonowanie ich środkami właściwymi dla prawa karnego; konwencja nakłada na państwa strony obowiązek osądzenia i odpowiednio surowego ukarania nie tylko sprawców wymuszonych zaginięć, lecz również tego, kto zleca, namawia bądź nakłania do popełnienia, usiłuje popełnić, współdziała lub uczestniczy w wymuszonym zaginięciu, a także przełożonego, który wiedział lub świadomie zlekceważył informacje, które jasno wskazywały, że podwładni pozostający pod jego rzeczywistą władzą i kontrolą popełnili lub zmierzali do popełnienia przestępstwa wymuszonego zaginięcia
Dokument dotyczy ratyfikacji Międzynarodowej Konwencji w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem. Rzeczpospolita Polska wyraża zgodę na ratyfikację, jednakże z zastrzeżeniem do artykułu 25 ustęp 4 dotyczącego unieważnienia adopcji oraz deklaracjami odnośnie artykułów 31 i 32. Rząd sprzeciwia się również zastrzeżeniu Sułtanatu Omanu do artykułu 33. Uzasadnienie podkreśla wagę Konwencji w kontekście zagrożeń praw człowieka, zwłaszcza w świetle sytuacji na Ukrainie.